Lieberman powiedział, że organizowana przez Francję 15 stycznia 2017 roku konferencja w sprawie pokoju na Bliskim Wschodzi, bez udziału Izraela i Palestyny "to nie konferencja pokojowa, lecz sąd nad państwem Izrael . To nowa wersja procesu Dreyfusa, gdzie państwo Izrael i naród żydowski zasiada na ławie oskarżonych".

Dlatego polityk zaapelował do francuskich Żydów, by osiedlili się w Izraelu, co byłoby według niego "jedyną odpowiedzią na spisek" jakim jest owa konferencja. Jeśli Żydzi chcą być naprawdę Żydami, muszą opuścić państwo francuskie - zaapelował Liebarman. 

W 1894 roku Alfred Dreyfus, francuski oficer artylerii pochodzenia żydowskiego, został na podstawie spreparowanych dowodów oskarżony o zdradę na rzecz Niemiec. Koronnym dowodem w procesie były: rękopis pisma do ambasady niemieckiej przypisywany Dreyfusowi i przysięga jednego świadka oskarżenia. Powołano pięciu specjalistów od badania pisma. Trzech z nich, także Alphonse Bertillon, stwierdziło, że list jest autorstwa Dreyfusa. Wyrokiem sądu wojskowego Dreyfus skazany został na dożywotni karny obóz na „Diabelskiej Wyspie” w Gujanie, w Ameryce Południowej[1].

Fałszerstwo zostało ujawnione przez podpułkownika wywiadu Georgesa Picquarta, wskutek odnalezienia w tym samym koszu, co wcześniejszy rękopis, podziękowań za przekazane informacje dla majora Esterhazy. Wówczas wyżsi oficerowie armii, w tym podwładny Picquarta, kapitan Hubert-Joseph Henry, usiłowali ukryć swoje błędy. Aferę ujawnił na forum publicznym pisarz Émile Zola, publikując 13 stycznia 1898 roku, na łamach gazety „L’Aurore” („Świt”), słynny list otwarty do prezydenta Republiki Francuskiej Félixa Faure’a, zatytułowany „J’Accuse…!” (Oskarżam!), podpisany również przez setki intelektualistów francuskich. Jednak kolejne procesy rewizyjne utrzymywały wyrok skazujący, zaś Émile Zola został skazany na rok więzienia i zmuszony pogróżkami do wyjazdu do Wielkiej Brytanii[1].

Afera Dreyfusa podzieliła Francję na „dreyfusistów” i „antydreyfusistów”.