Ta głęboka wrażliwość człowieka na piękno, na sztukę, zwłaszcza na muzykę nie mieści się w dzisiejszym formacie świata. Rozdygotane, niepewne jednostki kryją się po kątach swoich w nadmiarze rozwiniętych dusz, a później gdzieś samotnie pogrążają się w rozpaczy. Jak z tak olbrzymią nadwrażliwością na świat, przebić się, gdy tak naprawdę to strach już otworzyć oczy. Przerażenie, że głębszy oddech zaburzy obraną drogę. Wszystko tkane z pajęczych nici, a świat…

Dzisiejszy świat!

Trudno wytłumaczyć, jak udało się temu Portugalczykowi przebyć drogę na tę estradę, jak udało mu się uciszyć publiczność? Gdyby cofnąć się w czasie i rozpatrywać występ takiej osoby w redakcyjnych pokojach wielu europejskich telewizji, to można domniemywać, że taki pomysł funkcjonowałby jako żart. Coś TOTALNIE nierealnego!

Co pomnaża zdziwienie, ta wyszeptana piosenka przypadła do gustu profesjonalnym ekspertom, jak i głosującym widzom. Może to zabrzmi równie nierealnie, ale w tym niezwykłym dniu 13 maja, tak znamiennym, można odnaleźć głębokie harmonijne połączenie, zespolenie człowieczeństwa w całym jego spektrum. Nie oddzielenia, a połączenia najgłębszej duchowości, którą nosi w sobie człowiek.

Może to tylko nadinterpretacja?

Ciche słowa z łatwością można przykryć krzykiem. On dominuje!

Jednak ten dzień 13 maja zwyczajnie po ludzku był pięknym dniem!

Warto aby to stało się nową wizją Europy.

Nową Eurowizją na kulturę i sztukę otoczoną opieką, a nie pogardą i bezwzględną krytyką. Na tym progu stanęła wczoraj Europa.

Czy się cofnie?

Święci Hiacynta i Franciszek na to nie pozwolą!