Polityka populacyjna III Rzeszy podporządkowana była rasistowskim założeniom nazizmu.

“Wszyscy walczylibyśmy na próżno, jeśli zwycięstwa militarnego nie uzupełnimy zwycięstwem dobrej krwi" pisał Himmler do SS-manów w 1934 roku.

Pierwszy dom Lebensborn został otwarty 15 sierpnia 1936. Kobieta mogła w nim urodzić dziecko, które byłoby uważane za "pełnowartościowe, aryjskie dziecko". Dzieci były adoptowane przez rodziny wierne systemowi.

- Warunki w ośrodkach Lebensborn były bardzo dobre. Życie toczyło się według z góry zaplanowanego porządku dnia. Opieka lekarska stała na wysokim poziomie – podkreślała Anna Malinowska, autorka książki "Brunatna kołysanka. Historia uprowadzonych dzieci", w audycji Hanny Marii Gizy z cyklu "Klub ludzi ciekawych wszystkiego".

Po wybuchu wojny placówki Lebensborn zaczęły powstawać także w okupowanej przez Niemcy Europie. W Polsce powstało pięć takich ośrodków.

Porwania dzieci na masową skalę rozpocząły się 19 lutego 1942. Maluchy były oddzielone od rodziców w brutalny sposób. Następnie przewożono je do specjalnych obozów, gdzie były selekcjonowane pod względem "czystości rasowej". Z terenów okupowanej Polski wywieziono prawdopodobnie od 50 do 200 000 dzieci. Zaledwie 15-20 proc. z nich powróciło do kraju po wojnie.

- W ośrodkach dokonywano gwałtu na duszach dzieci – podkreślała w Polskim Radiu Anna Malinowska. – Były wyrywane ze swojego środowiska, trafiały w nowe miejsce, gdzie musiały nauczyć się zupełnie nowego języka. Za używanie języka polskiego podopiecznych ośrodków czekały kary cielesne.

Esesmańskie pary adoptowały najmłodsze z dzieci. Zrabowanych dzieci, których nikt nie przygarnął, czekał najgorszy los. Trafiały one do obozów koncentracyjnych w Rzeszy, gdzie skazywane były na pracę ponad siły. Wiele z nich nie przeżyło.

Po wojnie sprawa Lebensborn trafiła do trybunału w Norymberdze. Mimo świadectw ofiar oskarżeni nie odpowiedzieli za stawiane im zarzuty zbrodni przeciwko ludzkości. Lebensborn został przez sąd uznany za "instytucję opiekuńczą".