12 września 1683 roku, pod Wiedniem wojska polsko-habsburskie pod dowództwem króla Jana III Sobieskiego pokonały armię Imperium Osmańskiego. Było to jedno z ostatnich zwycięstw I Rzeczypospolitej.
Wiosną 1683 roku Imperium Osmańskie podjęło wielką wyprawę na Węgry i Austrię. Niedługo po tym armia Kara Mustafy stanęła pod Wiedniem.W tym samym czasie do Wilanowa, siedziby króla Jana III Sobieskiego, przybył poseł cesarski prosząc o natychmiastową pomoc. Na podstawie zawartego przymierza zaczepno-odpornego (zawartego 1 kwietnia 1683 r.), które obligowało obu sojuszników do przyjścia z odsieczą na wypadek zagrożenia ich stolic, polski król postanowił wywiązać się z zobowiązania. Rozpoczęły się przygotowania wojenne.
Naczelne dowództwo nad wojskami sprzymierzonych objął Sobieski. Wojska sprzymierzonych liczyły łącznie 67 tysięcy żołnierzy (w tym 31 tysięcy jazdy) i 140 dział. 12 września armia stanęła pod Wiedniem. Obrona miasta na początku oblężenia miała do dyspozycji 11 tysięcy żołnierzy, prawie 5 tysięcy straży miejskiej, oraz silną artylerię.
Po bitwie, w zdobytym namiocie wielkiego wezyra, król Jan III Sobieski napisał list do papieża Innocentego XI ze słowami Venimus, vidimus et Deus vicit(Przybyliśmy, zobaczyliśmy i Bóg zwyciężył). Do listu papieskiego dołączył zielony sztandar proroka.Dzień 12 września, na pamiątkę bitwy pod Wiedniem, ustanowiono Świętem Wojsk Lądowych.
