„Młodzieżówką lewkoru był WiP, a NZS początkowo odrodził się dzięki działaczom KPN i Solidarności Walczącej. Tylko środowisko warszawskie i gdańskie (…) było powiązane z działaczami KOR-u. Później, kiedy okazało się, że NZS staje się znaczącą siłą i należy zadbać o to, żeby mieć w nim wpływy (…) tutaj też rolę odgrywała naturalna chęć bycia kimś, tzn. ambicje osobiste tych młodych ludzi, którzy ze mną rywalizowali, ale niewątpliwie ta rywalizacja miała podłoże polityczne. Tomek Ziemiński, a zwłaszcza Mariusz Kamiński. Kamiński już od dawna współpracował z Janem Lityńskim i Henrykiem Wujcem”. To fragment rozmowy z niewątpliwie jednym z najciekawszych liderów młodzieżowego podziemia w PRL.

Bohater książki, Wojciech Bogaczyk, to urodzony w 1958 r. działacz Studenckiego Komitetu Solidarności oraz Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, jeden z założycieli NZS. Obecnie nauczyciel historii, przewodniczący Komitetu Polska – Czeczenia, członek Stowarzyszenia Wolnego Słowa. Za działalność opozycyjną odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Bogaczyk w rozmowie z Bartłomiejem Noszczakiem przybliża historię swoją i czasów, w których przyszło mu żyć. Ze swadą odsłania raz groteskowe, a raz złowrogie oblicze PRL. Przy tym nie ukrywa swoich antykomunistycznych i patriotycznych poglądów.

Książka ukazała się niedawno nakładem warszawskiego oddziału Instytutu Pamięci Narodowej.