11 lipca 1943 roku to punkt kulminacyjny rzezi wołyńskiej. Tylko tego dnia ukraińscy nacjonaliści zaatakowali aż w 99 miejscowościach. Okrutna masakra dokonała się głównie w powiecie włodzimierskim i horochowskim.

Dowódca UPA Dmytro Klaczkiwski wydał rozkaz eksterminacji Polaków na Wołyniu:

„W czerwcu 1943 roku spotkałem się w lesie kołkowskim z Kłymem Sawurem oraz z zastępcą przedstawiciela sztabu głównego dowództwa, z Andruszczenką. Sawur dał mi rozkaz wymordowania wszystkich Polaków w okręgu kowelskim” – relacjonował dowódca okręgu „Turiw”.

Pierwszy lipcowy numer gazety UPA „Do zbroji” zapowiadał „haniebną śmierć” wszystkim Polakom, którzy zostaną na Ukrainie.

Oprawcy działali w wyspecjalizowanych grupach – jedne pododdziały otaczały wieś kordonem, inne zajmowały miejscowość, gromadziły ofiary w jednym miejscu i dokonywały masakry. Oczyszczaniem terenu z niedobitków oraz grabieżą zajmowali się ukraińscy chłopi.

W kilku przypadkach dokonano zbrodni na Polakach zebranych na mszy w kościele.

Ludność polska ginęła od kul, siekier, wideł, kos, pił, noży, młotków i innych narzędzi zbrodni. Nierzadko zbrodnie były dokonywane ze szczególnym okrucieństwem, ofiary były torturowane.