Minister kultury, wicepremier prof. Piotr Gliński przypomniał, że - w ostatnich latach polski rząd powołał do życia kilkadziesiąt bardzo ważnych instytucji odnoszących się do polskiej pamięci. Powodem, dlaczego te instytucje musiały powstać, było to przede wszystkim, że o pewnych bardzo ważnych tożsamościowo wątkach polskiej historii przez lata po 89 r. zapominano i dalej były białe plamy - mówił.

Prof. Piotr Gliński podkreślał wagę - budowania instytucji pamięci odnoszących się do bardzo ważnych wątków polskiej historii i pamięć, niezbywalnej dla podtrzymania polskiej tożsamości, dla trwania i rozwijania systemu wartości, który jest podstawowy dla trwania wspólnoty narodowej, kulturowej Polaków.

- Obie te instytucje, zarówno Muzeum Żołnierzy Wyklętych i Więźniów Politycznych PRL oraz Instytut Dziedzictwa Myśli Narodowej, zajmują się bardzo ważnymi obszarami polskiej pamięci, które były obszarami niedocenionymi, niezinstytucjonalizowanymi, może nie przypadkowo, bo ktoś chciał być może, żeby polska wspólnota była osłabiona. Polska bez tego typu instytucji, tego typu pamięci, istnieć nie może - mówił.

Porozumienie

Podpisane dziś porozumienie ma dla obu stron znaczenie strategiczne. Celem Muzeum jest m.in. upamiętnienie osób i organizacji, tak wojskowych jak i cywilnych, które w różnych okresach Polski Ludowej stały na straży praw narodu polskiego do wolności i niepodległości. Wśród członków podziemia niepodległościowego oraz działaczy opozycji antysystemowej w PRL, odnajdujemy dziś – szczególnie wyklętych i do niedawna zapomnianych – tych żołnierzy i działaczy, którzy odwoływali się do dorobku obozu narodowego i chrześcijańsko-demokratycznego. IDMN jest z kolei instytutem kultury, którego zadaniem jest przypominanie dorobku ludzi i organizacji, które wpisywały się w powyższe nurty ideowo-organizacyjne lub nawiązywały do nich w okresie Polski komunistycznej. W polu zainteresowań obydwu instytucji są zatem m.in. żołnierze NSZ i NZW, Stronnictwa Narodowego i Stronnictwa Pracy, represjonowani w latach stalinowskich, a po 1956 r. osoby działające m.in. w Lidze Narodowo-Demokratycznej, w lubelskich „Spotkaniach”, w Ruchu Młodej Polski czy w Polskim Komitecie Obrony Życia Rodziny i Narodu. W szczególnym zainteresowaniu znajduje się również dorobek ludzi Kościoła katolickiego w Polsce i ich męczeństwo, bez którego Polska nigdy nie odzyskałaby niepodległości, a naród nie pozostałby wierny swemu ponad tysiącletniemu dziedzictwu.