Romulus i Remus, bracia bliźniacy byli legendarnymi założycielami Rzymu i protoplastami jego mieszkańców. Wedle rzymskich podań obaj pochodzili od boga Marsa i kapłanki bogini Westy. Wrzuceni w koszyku do Tybru, cudem uratowani zostali wykarmieni przez wilczycę. Gdy chłopcy dorośli i dowiedzieli się o swoim boskim oraz królewskim pochodzeniu postanowili założyć miasto odpowiadające ich monarszym aspiracjom. Zebrali wokół siebie grupę młodych ludzi i udali się na miejsce nad brzegiem Tybru gdzie przed laty zostali uratowani. Granica wokół przyszłego miasta została oznaczona bruzdą zaoranej ziemi. Dzięki losowaniu na władcę wyznaczony został Romulus. Jego brat nie mogąc pogodzić się z porażką przeskoczył bruzdę i wszczął walkę. Romulus zabił brata i został pierwszym królem miasta, które wzięło swą nazwę od jego imienia - Roma. Rzymianie wierzyli, że miało to miejsce 21 dnia kwietnia.

Różne systemy liczenia lat

W starożytności nie istniał jeden ustalony system liczenia lat minionych. W świecie greckim pisząc o ważnych wydarzeniach często podawano lata kolejnych olimpiad. Innym sposobem stosowanym często w monarchiach wschodnich było podawanie lat panowania kolejnych władców. Również w Rzymie posiłkowano się tą metodą, podając jako punkty odniesienia w historii lata sprawowania urzędu konsulów. System liczenia lat od przyjętej z legend daty założenia Rzymu był jednak dość wygodny, posługiwał się nim w swoich dziełach Pliniusz Starszy i poeta Liwiusz. Po Rzymianach ten sposób datowania przejęli bizantyjczycy uważający się nie bez racji za spadkobierców Rzymu. Liczyli lata ab urbe condita (od założenia Miasta) jeszcze bardzo długo. Nasz obecny system liczenia lat od daty narodzin Chrystusa powstał się dopiero w VI wieku i nawet w świecie chrześcijańskim rozpowszechniał bardzo powoli.