Rafał Majka zdobył pierwszy medal dla Polski podczas trzydziestych pierwszych Igrzysk Olimpijskich. To pierwszy krążek dla polskiego kolarstwa w wyścigu ze startu wspólnego od Olimpiad w 1980 roku w Moskwie.

Kolarskie zmagania miały dramatyczny przebieg, ale Polacy kapitalnie je rozegrali pod względem taktycznym. Najpierw przez prawie dwieście kilometrów morderczych podjazdów na czele stawki jechał Michał Kwiatkowski, a Majka wraz Maciejem Bodnarem i Michałem Gołasiem spokojnie pokonywali dystans w peletonie. Ostatecznie Kwiatkowski z powodu skurczy i bóli mięśniowych odpadł z rywalizacji o czołowe lokaty. Jednak wykonał tytaniczną pracę dla Rafała Majki, który na ostatniej pętli dołączył do czołówki i na kilkadziesiąt kilometrów przed metą ruszył do ucieczki wraz z Vincenzo Nibalim i Sergio Henao. Gdy na ostatnim zjeździe obaj rywale Polaka zaliczyli kraksę, Majka samotnie pomknął do mety. Niestety ostatecznie na półtora kilometra przez metą dogonili go świetni sprinterzy – Holender Greg Van Avermeat i Duńczyk Jakob Fuglsang, ale majka zdobył brązowy medal spełniając życiowe marzenie i osiągając ogromny sukces.