Wojna hybrydowa na granicy z Białorusią

Sytuacja na granicy polsko-białoruskiej, mimo zapory, wciąż nie jest ustabilizowana. Nie można mówić też o pełnym bezpieczeństwie - z uwagi na to, że po stronie białoruskiej wciąż gromadzą się grupy nielegalnych migrantów, którzy dzień w dzień podejmują próby nielegalnego przekroczenia granicy, przedzierając się przed mury.

Zdarzają się także przykre dla funkcjonariuszy, którzy dbają o bezpieczeństwo społeczeństwa - szczególnie na obszarach wschodniej Polski. Nie tak dawno temu byliśmy świadkiem także śmiertelnego ugodzenia jednego z nich - młodego Mateusza Sitka, który nie przeżył ataku migranta. 

Nowe oblicze medycyny...

Na portalu defence24.pl, gen. broni prof. dr hab. n. med. Grzegorz Gielerak, dyrektor Wojskowego Instytutu Medycznego – PIB w Warszawie opisuje jak ważna jest współpraca cywilnych i wojskowych zasobów medycznych. Właśnie w kontekście trwającej na naszej wschodniej granicy - wojny hybrydowej. 

Od 1 sierpnia 2024 roku Wojskowy Instytut Medyczny prowadzi operację zabezpieczenia medycznego przy granicy polsko-białoruskiej, udzielając wsparcia swoimi zasobami szpitalowi w Hajnówce. Zespoły dyżurowe WIM-PIB, oddelegowane do tego szpitala, pełnią całodobowe dyżury, zapewniając opiekę medyczną żołnierzom i funkcjonariuszom pełniącym służbę na granicy Polski z Białorusią. To jest główne zadanie naszych lekarzy, jednak w przypadku dużej liczby pacjentów wspomagamy również personel szpitala w Hajnówce

 - czytamy już we wstępie. 

Współpraca jest ważna!

Gen. Gielerak opisuje również to, co działo się na przestrzeni ostatnich miesięcy.

Ostatnie trzy miesiące obfitowały w bogate doświadczenia, które zostały zebrane w specjalnym raporcie przedłożonym Ministrowi Obrony Narodowej wraz z rekomendacjami i propozycjami modelu współpracy cywilnej i wojskowej służby zdrowia, które należy wdrożyć w ramach przygotowań państwa na wypadek wojny lub zdarzeń masowych. Sytuacja ta stała się swoistym pilotażem, pokazującym, jak powinna wyglądać współpraca między wojskową a cywilną służbą zdrowia.

 - wskazuje.

Dalej czytamy: 

Przygotowanie personelu przewidzianego do realizacji zadań wsparcia medycznego w ramach cywilnej i wojskowej służby zdrowia powinno obejmować co najmniej odbycie obowiązkowego kursu ALS oraz kilku samodzielnych dyżurów w SOR. Dodatkowo, szkolenie powinno być uzupełnione o elementy taktyczne, w tym umiejętność przygotowania pacjenta do dalszej ewakuacji. Niezbędne jest także przeprowadzenie szkoleń dla personelu SOR oraz izby przyjęć szpitala cywilnego zaangażowanego w organizację zabezpieczenia medycznego. Szkolenia te powinny obejmować elementy taktyczne, a także medycynę pola walki, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego przygotowania pacjenta do ewakuacji medycznej.

Dyrektor WIM-PIB w Warszawie zwraca również uwagę na to, jak istotne jest przygotowanie odpowiednich grup medycznych.

Dla specjalistów zabiegowych, anestezjologów oraz specjalistów intensywnej terapii konieczne są kursy specjalistyczne z zakresu DCS (Damage Control Surgery) i DCR (Damage Control Resuscitation). Preferowane specjalizacje do prowadzenia operacji wsparcia medycznego obejmują: medycynę ratunkową, anestezjologię i intensywną terapię, ortopedię i traumatologię, chirurgię (w szczególności chirurgię urazową i oparzeniową), choroby wewnętrzne, choroby zakaźne oraz psychiatrię.

Co składa się na opiekę medyczną?

Kolejny akapit publikacji gen. Gieleraka jest poświęcony temu, co powinno składać się na prawidłową opiekę medyczną nad osobą jej potrzebującą.

Taktyczna opieka medyczna nad poszkodowanymi powinna być powszechnie uświadomionym obowiązkiem i obszarem kompetencji całego personelu medycznego, a nie jedynie pasją nielicznych. Wiedza i doświadczenie zdobyte w ten sposób przyczynią się do poprawy bezpieczeństwa państwa, szczególnie w zakresie zdolności do szybkiego reagowania na kryzysy humanitarne i wojskowe zarówno w kraju, jak i za granicą. Tylko poprzez ciągłe doskonalenie systemu szkoleń oraz wprowadzanie innowacyjnych rozwiązań organizacyjnych można zapewnić efektywne funkcjonowanie systemu opieki zdrowotnej, gotowego sprostać współczesnym wyzwaniom, zarówno w czasie pokoju, jak i w sytuacjach kryzysowych.

I dalej: 

Właściwa organizacja zabezpieczenia medycznego podczas operacji wojskowych na terenie kraju wymaga należycie wykwalifikowanej kadry oraz kompleksowego przygotowania do realizacji zadań wsparcia medycznego. Wprowadzenie systemu dyżurów, w którym kluczową rolę pełni specjalista medycyny ratunkowej, wspierany przez fachowców z dziedzin takich jak chirurgia, ortopedia, anestezjologia czy psychiatria, pozwala na skuteczne reagowanie na specyficzne potrzeby medyczne związane z działaniami wojskowymi. W najbardziej efektywny i ekonomicznie uzasadniony sposób możliwe jest szybkie i racjonalne powiązanie lokalnych, cywilnych zasobów systemu ochrony zdrowia z możliwościami i kompetencjami jego części wojskowej.

Zdaniem gen. Gieleraka - "taka współpraca umożliwia sprawniejsze reagowanie na kryzysy oraz zwiększa efektywność działań w sytuacjach wymagających koordynacji obu sektorów".

 Oznacza jednocześnie, że zakres działań wojskowych, w tym liczba zaangażowanych uczestników, wykracza daleko poza fizyczne pole bitwy, umożliwiając obywatelom, firmom cywilnym i instytucjom wspieranie działań zbrojnych. W rezultacie klasyczny podział na domeny cywilną i wojskową stopniowo zanika, a rosnąca integracja tych dwóch sfer pokazuje, że skuteczny system obronny powinien obejmować całość społeczeństwa, dążąc do stworzenia kompleksowego i wielowymiarowego systemu odporności na zagrożenia. Tego rodzaju podejście do organizacji zabezpieczenia medycznego, oparte na specjalistycznym przygotowaniu i współpracy różnych dziedzin medycyny, stanowi kluczowy element skutecznego wsparcia medycznego w operacjach wojskowych, zapewniając szybkie i adekwatne reakcje na wyzwania stojące przed państwem.
 

Nie odstraszanie, a strategia! 

Czytamy również: "nasze działania nie powinny opierać się na tradycyjnie rozumianym odstraszaniu (deterrence), które koncentruje się na rozwijaniu jedynie wąsko wyspecjalizowanych zdolności. Zamiast tego powinniśmy skupić się na tworzeniu scenariuszy obronnych, których liczba, złożoność i skuteczność wzbudzają niepewność u strony prowadzącej działania ofensywne, powstrzymując ją przed próbą zmiany istniejącego status quo".

 To oznacza, że użyteczność doktryny odstraszania Thomasa Schellinga, opartej na pewności sygnalizowania zamiarów obronnych, jest zdecydowanie niewystarczająca w obliczu dynamicznie zmieniających się zagrożeń i technologii. Łatwiejszy dostęp do kapitału oraz idące w ślad za tym większe możliwości badawczo-rozwojowe pozwalają coraz większej liczbie krajów szybciej i sprawniej reagować na nowe rodzaje broni i technologie, opracowując skuteczne środki przeciwdziałania. Dlatego, aby odnieść sukces w erze konfliktu totalnego, potrzebne są nie tylko pilność i czujność, lecz przede wszystkim szerokie – wielodomenowe i wieloscenariuszowe – podejście, które wzbudza u agresora niepewność co do tego, jaka złożona i wysoce kreatywna odpowiedź, łącząca technologie cywilne i wojskowe, może go spotkać.

 - pisze gen. Gielerak.

I reasumuje: 

Rozwój nowoczesnych systemów opieki zdrowotnej, opartych na integracji cywilno-wojskowej, staje się kluczowym elementem zarządzania zdrowiem w kontekście współczesnych wyzwań. Skuteczna współpraca między oboma sektorami umożliwia lepsze wykorzystanie zasobów oraz bardziej elastyczne reagowanie na potrzeby wynikające zarówno z codziennych działań, jak i sytuacji kryzysowych. Pomimo wysokiego poziomu spójności krajowego systemu ochrony zdrowia, istnieją obszary wymagające indywidualnego podejścia, zwłaszcza w zakresie zaopatrzenia cywilnych placówek medycznych w sprzęt, leki i materiały kluczowe w medycynie pola walki. Istotne znaczenie mają także nowoczesne technologie i narzędzia teleinformatyczne, które wspierają zarządzanie opieką zdrowotną oraz procesy decyzyjne.

Źródło: Republika, defence24.pl

Dziękujemy, że przeczytałaś/eś nasz artykuł do końca.

Bądź na bieżąco! Obserwuj nas w Wiadomościach Google.