„Gazeta Wyborcza” drwi z Antoniego Macierewicza, któremu zarzuca „wielce uproszczony ogląd świata” i to, że „wszystko mu się kojarzy z katastrofą smoleńską”. Cała sprawa wokół opinii na temat wzoru umieszczonego na kasku mistrza olimpijskiego z Soczi, skoczka Kamila Stocha.
Dla Macierewicza Kamil Stoch to nie utalentowany skoczek z dwoma złotymi olimpijskimi medalami, ale człowiek, któremu udało się bezpiecznie wylądować na ruskiej ziemi. A biało-czerwona szachownica na jego kasku „to oddanie hołdu tym, którzy polegli pod Smoleńskiem" – czytamy w „GW”.
Autorką tekstu jest słynna ze swojego „antysmoleńskiego” zacięcia Agnieszka Kublik, która niedawno drwiła też z ekspertów komisji ds. wyjaśnienia katastrofy smoleńskiej, zarzucając im brak profesjonalizmu i przygotowania naukowego.
Zdaniem autorki niedopuszczalne jest kojarzenie szachownicy polskiego lotnictwa na kasku Kamila Stocha ze znakiem, jaki widniał na prezydenckim Tupolewie. Według niej Antoni Macierewicz w ten sposób ratuje swój „fatalny wizerunek”.
To nie uchodzi, by Macierewicz przypisywał innym własne intencje smoleńskie. Powinien zrozumieć, że istnieją tacy (ba, nawet jest ich większość), którym nie wszystko kojarzy się z tragiczną katastrofą. I że wcale nie oznacza to braku szacunku dla ofiar. Przeciwnie, ciągłe ratowanie swojego politycznego wizerunku (a ten jest fatalny) smoleńskimi trupami to polityczne łajdactwo – pisze Kublik.
Teksty pani Agnieszki Kublik wpisują się w ogólną tendencję opisaną niegdyś przez Sławomira Kmiecika w książce pt. „Przemysł pogardy”. Jak możemy dowiedzieć się z publikacji, pewne środowiska próbują zaszufladkować osoby o odmiennych poglądach i opiniach do grona osób nienawistnych i zacietrzewionych na punkcie m.in. wyjaśnienia przyczyn katastrofy z 10 kwietnia 2010 roku. Tymczasem warto zauważyć, że ludzie zaszczuwający w ten sposób np. Antoniego Macierewicza nie omieszkają używać nawet najbardziej brutalnych metod, często ocierających się wręcz o manipulację.
W tym temacie warto też przypomnieć ostatnią okładkę tygodnika „Polityka”, która dość jednostronnie pokazuje, kto posługuje się „wredną mową”. Na pierwszy rzut oka widzimy wymienione zwroty, które określają tylko jedną stronę politycznego sporu: nazikomuna, ryży, Popaprańcy, Komoruski, Platfus, UBekistan. Oczywiście pominięte są sformułowania, których używa się do napiętnowania członków Prawa i Sprawiedliwości, czy ekspertów wyjaśniajacych przyczyny katastrofy smoleńskiej. Dzięki tego typu zabiegom przeciętny czytelnik ma wrażenie, że jedynie przeciwnicy obecnej władzy nie stronią od ostrych określeń.
