Historyczne zdjęcie sprzed 68 lat przedstawia uczestników pierwszego kursu ratownictwa górskiego zorganizowanego w dniach 20-24 listopada 1952 r. w Szczyrku w Domu Wycieczkowym PTTK „Goplana”.

Kurs ukończyły wówczas 32 osoby zarekrutowane głównie spośród turystów narciarzy, taterników, gospodarzy i pracowników schronisk, tym samym dając początek zorganizowanemu ratownictwu górskiemu w zachodniej części Beskidów.

Działalność ratownicza na terenie Beskidu Śląskiego i Żywieckiego rozpoczęła się w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku, w ramach funkcjonowania Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego (PTT) i Beskidenverein.

W roku 1930 powstało Krakowskie Towarzystwo Krzewienia Narciarstwa i wraz z Polskim Związkiem Narciarskim (PZN), na terenie polskich gór, zaczęło tworzyć sieć stacji ratowniczych wyposażonych w odpowiedni sprzęt ratowniczy i medykamenty. W Beskidach, pierwsze takie stacje, powstały na przełomie lat 1933 i 1934 na Hali Miziowej pod Pilskiem oraz na Markowych Szczawinach pod Babią Górą.

W lutym 1937 roku powstał Związek Babiogórskiego Pogotowia Ratunkowego przy Komisji Klimatycznej w Zawoji, który to do czasów II Wojny Światowej był głównym organizatorem ratownictwa w masywie Babiej Góry. II Wojna Światowa zniszczyła cały dorobek ratownictwa beskidzkiego. W latach od 1947 do 1952 Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe (TOPR) zorganizowało kursy ratownictwa górskiego w Beskidach.

Dnia 25 listopada 1952 roku powstało Beskidzkie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe (BOPR). Ostatecznie, na koniec roku 1952, na Walnym Zjeździe Delegatów TOPR, oraz powstałych kolejno organizacji regionalnych pogotowia górskiego w Polsce, utworzono jednolitą organizację Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe (GOPR), zrzeszającą wszystkie grupy regionalne w całej Polsce. W Beskidach powstała wówczas Grupa Beskidzka GOPR, która działa do dnia dzisiejszego, jako jedna z siedmiu grup regionalnych GOPR’u.