Bitwa pod Kłuszynem miała miejsce 4 lipca 1610 roku, tj. 24 czerwca według kalendarza juliańskiego podczas wojny polsko-rosyjskiej 1609–1618. To podczas tej bitwy hetman Żółkiewski wypowiedział łacińską sentencję, zagrzewającą do walki: "Necessitas in loco, spes in virtute", salus in victoria czyli "konieczność obrony w tym miejscu, nadzieja w męstwie, ocalenie w zwycięstwie" co jak widać przyniosło zamierzony efekt.
Bitwa stoczona została między wojskami polskimi pod dowództwem hetmana polnego koronnego Stanisława Żółkiewskiego, a armią moskiewską pod dowództwem kniazia Dymitra Szujskiego oraz szwedzkimi posiłkami dowodzonymi przez Jakuba Pontussona De la Gardie.
Atak wojsk Żółkiewskiego rozbił wojska moskiewskie, a następnie skłonił do zaprzestania walki cudzoziemców posiłkujących Szujskiego. Bitwa zakończyła się paniczną ucieczką Szujskiego i ocalałych Rosjan. Pociągnęło to za sobą kapitulację zablokowanej armii Grzegorza Wałujewa w Carowym Zajmiszczu (ok. 8 tys. ludzi).
W obliczu klęski bojarzy zdetronizowali cara Wasyla Szujskiego i obwołali carem królewicza polskiego Władysława, a Żółkiewski wkroczył do Moskwy, wpisując się w karty polskiej historii jako mąż dziejów oręża polskiego.
