Nowa błogosławiona urodziła się w rodzinie arystokratycznej tuż przed wybuchem rewolucji francuskiej. Już w młodym wieku myślała o wstąpieniu do klasztoru, ale z różnych powodów nie udało jej się spełnić tego pragnienia. Dlatego zaangażowała się jeszcze mocniej w życie religijne, uczyła dzieci katechizmu, pomagała ubogim, odwiedzała chorych. Szybko wokół niej zebrała się grupa dziewcząt, które pragnęły prowadzić podobny styl życia. W 1816 r. powołała do życia zgromadzenie zakonne Córek Maryi Niepokalanej. Zmarła mając 38 lat.

W wywiadzie dla Radia Watykańskiego kard. Angelo Amato zwrócił uwagę na trudne czasy, w jakich żyła bł. Adela, podkreślając jej heroizm i oddanie Bożej Opatrzności. "W tak burzliwych czasach, w jakich żyła bł. Adela, życie wiarą było ciągłym wystawianiem się na męczeństwo, przygotowując się także na męczeństwo krwi. Życie wiarą wskazywało na radykalizm miłości" – powiedział prefekt Kongregacji. Podkreślił, że "przekonanie to nakierowywało ją na wymiar duchowy całkowitego otwarcia się na życie wieczne".

Bł. Adela głęboko ufała, że jej dążenie do świętości i umacnianie powstałego zgromadzenia były w całości dziełem łaski i Opatrzności Bożej. "Dzięki temu, mimo trudności, niezrozumienia i wielu problemów, złożyła całe swoje dzieło w ręce Boga, potwierdzając, że jeżeli założenie wspólnoty było Jego wolą, to Opatrzność pomyśli o przezwyciężeniu wszelkich przeciwności. Dla niej próby i krzyż, dla Pana zwycięstwo” - podsumował swą wypowiedź kard. Amato, dla którego była to jedno z ostatnich przewodniczenie takiemu obrzędowi, gdyż 1 września jako 80-latek odejdzie z tego stanowiska.

Adela (Adèle) de Batz de Tranquelléon urodziła się 10 czerwca 1789 na zamku Tranquelléon w Feugarolles (25 km od Agen) jako pierwsza z trójki dzieci w rodzinie arystokratycznej. Jej ojciec baron Charles de Batz był oficerem w służbie króla Francji, a jej matka była daleką krewną króla św. Ludwika X. Wszystko to bardzo szybko miało wpłynąć na losy całej rodziny po wybuchu rewolucji nieco ponad miesiąc po jej narodzinach. Za opowiedzenie się po stronie monarchii rodzina w listopadzie 1791 musiała szukać schronienia na wygnaniu w Hiszpanii i Portugalii. Tam też, w San Sebastián w styczniu 1801 Adela przyjęła I komunię świętą a w listopadzie tegoż roku cała rodzina wróciła do Francji.

Wychowana w silnej wierze katolickiej dziewczyna szybko odkryła w sobie powołanie zakonne i początkowo pragnęła zostać karmelitanką, ale nie była to jeszcze decyzja ani w pełni dojrzała, ani ostateczna. 6 lutego 1803 przyjęła sakramentu bierzmowania i zdarzenie to ogromnie zmieniło jej życie. Przede wszystkim pogłębiło w niej pobożność eucharystyczną, zapoczątkowaną z chwilą przyjęcia I komunii i jeszcze mocniej związało z Kościołem. Wraz z grupą koleżanek, tak jak ona zaangażowanych religijnie, założyła w 1804 w Agen tzw. Małe Stowarzyszenie, stawiające sobie za zadanie pogłębianie życia duchowego i wiedzy religijnej oraz działalność misyjną. Do Stowarzyszenia przystąpiło też sporo księży, z których jeden – ks. Jean Larribeau z Lompian został jego szefem a później kierownikiem duchowym Adeli.

W 1808 grupa ta, do której należało wówczas ponad 60 osób, nawiązała kontakt ze Zgromadzeniem Maryi Niepokalanej – stowarzyszeniem świeckich, założonym w 1801 w Bordeaux przez bł. ks. Wilhelma Józefa Chaminade’a (1761-1850). Między obojgiem szybko zrodziła się więź duchowa, która z czasem doprowadziła Adelę do utworzenia podobnego stowarzyszenia dla kobiet. Wcześniej jednak, w latach 1808-14 istniał we Francji zakaz działalności maryjnych zgromadzeń zakonnych, co uniemożliwiło powołanie do życia nowej wspólnoty. Poza tym w 1810 młoda kobieta ciężko zachorowała, było nawet zagrożenie jej życia, ale gdy tylko odzyskała zdrowie, zaraz włączyła się w szeroką działalność apostolską: katechizowała najuboższe dzieci, odwiedzała chorych, pomagała potrzebującym, uważając te działania za swoje „misje”. Opiekowała się też swym ojcem, który w 1812 doznał ciężkiego paraliżu i zmarł w 3 lata później.

Po zesłaniu Napoleona na Elbę w kwietniu 1814 i przywróceniu monarchii wróciła też względna wolność religijna i Adela znów zaczęła myśleć o swym „drogim projekcie”, czyli o utworzeniu zgromadzenia zakonnego. W porozumieniu i we współpracy z ks. Chaminadem w 1815 podjęła działania w tym kierunku, przerwane na krótko próbą odzyskania władzy przez Napoleona i przez śmierć ojca. W końcu jednak 25 maja 1816 udało jej się powołać do życia w Bordeaux żeńskie zgromadzenie zakonne: Towarzystwo Córek Maryi – Marianistki, a ona sama została jego matką przełożoną, przyjmując imię Maryi od Niepokalanego Poczęcia. W rok później ks. Chaminade utworzył gałąź męską Towarzystwa – marianistów. Oba mają charakter misyjny i są nastawione na pomoc duchową i materialną dla ubogich i potrzebujących. Dzieło Adeli jest przeznaczone dla służenia dziewczętom i dorosłym kobietom.

W 1820 Córki Maryi przeniosły się do nowej siedziby, w której do dziś mieści się ich dom generalny (obecnie zgromadzenie nosi nazwę Córek Maryi Niepokalanej). Zajmują się apostolstwem wśród świeckich, katechizują, prowadzą domy rekolekcyjne, posługują w środowisku wiejskim i zajmują się wychowaniem i oświatą młodzieży.

Bardo intensywne życie założycielki w połączeniu z jej słabym zdrowiem szybko podkopały jej siły fizyczne i 10 stycznia 1828 Adela zmarła w swym klasztorze w Agen w wieku 38,5 lat a jej ostatnie słowa brzmiały: „Hosanna Synowi Dawidowemu!”. Jej proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 1965 w diecezji Agen. 5 czerwca 1986 ogłoszono heroiczność jej cnót a 4 maja 2017 Franciszek zatwierdził dekret uznający cud za jej wstawiennictwem, otwierający drogę do jej dzisiejszej beatyfikacji.