Z okazji 100. rocznicy urodzin Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, polskiego poety poległego w Powstaniu Warszawskim, w całym kraju, zwłaszcza w Warszawie, powstają inicjatywy upamiętniające żołnierza, który "strzelał do wroga brylantami". Krzysztof Kamil Baczyński upamiętniony został także na fasadzie Pałacu Prezydenckiego.
Wcześniej pisaliśmy, że na warszawskim Powiślu odsłonięto mural poświęcony powstańczemu poecie w tę wyjątkową rocznicę urodzin. Hołd Krzysztofowi Kamilowi Baczyńskiemu oddał również prezydent Andrzej Duda.
100 lat temu urodził się poeta walczącej Polski, Krzysztof Kamil Baczyński. Prezydent RP @AndrzejDuda oddał hołd przy Jego grobie. pic.twitter.com/TtuEfsv77f
— PL1918 (@PL1918) January 22, 2021
Polski przywódca złożył kwiaty na grobie poety. Z kolei w piątkowy wieczór na fasadzie Pałacu Prezydenckiego wyświetlono iluminację upamiętniającą wybitnego artystę, który, gdyby żył do dziś, świętowałby setne urodziny.
100. rocznica urodzin Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Iluminacja na fasadzie Pałacu Prezydenckiego.
— PL1918 (@PL1918) January 22, 2021
Pamięć!#Baczyński100 pic.twitter.com/OewCTmya7P
Urodzony 22 stycznia 1921 r. Krzysztof Kamil Baczyński był synem pochodzącej ze zasymilowanej rodziny żydowskiej Stefanii Baczyńskiej z Zieleńczyków. Ojciec, Stefan Baczyński był znanym w dwudziestoleciu międzywojennym krytykiem literackim. Rodzice poety rozstali się, a młody Krzysztof Kamil, wychowany przez matkę miał z nią silną więź emocjonalną.
W czasie nauki w warszawskim gimnazjum im. Stefana Batorego, gdzie uczęszczali także "Rudy", "Alek" i "Zośka" z "Kamieni na szaniec", Baczyński stworzył swoje pierwsze wiersze. Miał także talent plastyczny, a po maturze chciał zdawać na Akademię Sztuk Pięknych. Podczas edukacji w szkole średniej należał do harcerstwa, był również członkiem radykalnego ugrupowania socjalistycznego "Spartakus". W maju 1939 r. zdał egzamin dojrzałości, miesiąc później zmarł jego ojciec. Po wybuchu wojny i utworzeniu getta w Warszawie poeta z matką pozostał po aryjskiej stronie miasta. Każdy dzień był dla nich naznaczony strachem, ponieważ w przypadku wykrycia żydowskiego pochodzenia oboje zostaliby rozstrzelani.
W latach 1942- 1943 studiował filologię polską na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Utrzymywał się z prac dorywczych, takich jak szklarstwo czy malowanie szyldów. Przyjmował także telefoniczne zlecenia w Zakładach Sanitarnych.
W czerwcu 1942 r. poeta wziął ślub z koleżanką ze studiów, Barbarą Drapczyńską, która była jego wielką miłością. Stworzyli zgodne, doskonale dobrane małżeństwo.
W czasach okupacji Baczyński ukończył także podziemną Szkołę Podchorążych Rezerwy "Agricola", uczestniczył również w akcjach sabotażowych - już jako znany i ceniony poeta. Choć chciał czynnie uczestniczyć w akcjach zbrojnych, dowódcy niechętnie ryzykowali jego życie.
Od 1940 do 1944 r. poeta ogłosił 5 tomików poezji: „Zamknięty echem” (lato 1940), „Dwie miłości” (jesień 1940), „Wiersze wybrane” (maj 1942) i „Arkusz poetycki nr 1” (1944). W swoich utworach często stosował liczbę mnogą, przemawiając niejako w imieniu swoim i całej generacji Kolumbów. W wierszach katastroficznych mierzył się ze swoją epoką. Krzysztof Kamil Baczyński postrzegał wojnę jako ogromną, niszczycielską siłę, która burzyła dawne porządki i wartości, w ich miejsce wprowadzając nowe, okrutne prawa.
Od lipca 1943 r. należał do II plutonu "Alek" 2. kompanii "Rudy" batalionu Zośka AK w stopniu starszego strzelca pod ps. Krzysztof. Rok później dowódca zdecydował się odsunąć go od pełnionych funkcji, podkreślając w rozkazie „małą przydatność w warunkach polowych”. Chcąc odsunąć poetę od walki, podchorąży Andrzej Romocki poprosił Baczyńskiego o przyjęcie nieoficjalnego stanowiska szefa prasowego kompanii. Krzysztof nie złożył jednak broni i kilka dni później przeszedł do batalionu „Parasol”, gdzie objął stanowisko zastępcy dowódcy III plutonu 3. kompanii. Przyjął pseudonim „Krzyś”.
W momencie wybuchu Powstania Warszawskiego Baczyński, w rejonie pl. Teatralnego, odbierał buty dla oddziału. Ponieważ nie mógł przedostać się na miejsce koncentracji macierzystej jednostki, dołączył do ochotniczego oddziału pod dowództwem ppor. Lesława Kossowskiego ps. „Leszek”.
4 sierpnia około godziny 16 w Pałacu Blanka poeta zginął od kuli niemieckiego snajpera. 1 września zginęła jego żona Barbara. Oboje spoczęli na warszawskich Powązkach Wojskowych.
