- W sporach o to, do którego narodu należy poeta Adam Mickiewicz, złamano już wiele dzid. Litwini, Tatarzy i Żydzi spokojnie zaliczają go do grona swoich twórców. A u Polaków książka z poematem „Pan Tadeusz” jest niemal w każdym domu jak Biblia – zauważa autorka artykułu, Nina Szczarbaczewicz. W swoim tekście skupią się jednak na argumentach mających przemawiać za przynależnością poety także do kultury białoruskiej.

Podkreśla zatem, że Mickiewicz urodził się w Zaosiu w obecnym obwodzie brzeskim Białorusi, a dzieciństwo spędził w domu swoich rodziców w Nowogródku (w obwodzie grodzieńskim) i w tamtejszym kościele został ochrzczony. Dalej akcentuje, że Mickiewicz wykorzystywał w swoich utworach miejscową historię, folklor i podania. Powołuje się nawet na polskie badania nad dramatem „Dziady”, podsumowując, że opiera się on na obrzędzie nowogródzkim, w którym chrześcijaństwo miesza się z pogaństwem.

„W środowisku Adama Mickiewicza panował język polski i dlatego poeta właśnie nim się posługiwał”

W artykule znajduje się twierdzenie, że „Mickiewicz ani razu nie był ani w Krakowie, ani w Warszawie i dlatego nie mógł opisać tych terenów.” Fakt, że poeta wszystkie swoje dzieła tworzył w języku polskim próbuje autorka wyjaśniać tym, że „w środowisku Adama Mickiewicza panował język polski i dlatego poeta właśnie nim się posługiwał”. Niestety, nie wyciąga z tego żadnych wniosków.

Snuje za to rozważania na temat tego, co poeta rozumiał pod słowem "Litwa", którą uważał za swoją ojczyznę. Wspiera się w tym przypadku opinią dyrektora Muzeum Mickiewicza w Nowogródku Mikałaja Hajby.

- Mickiewicz uważał się za Litwina i jest na to wiele dowodów. Na początku XIX wieku inaczej rozumiano to pojęcie, nie jako osobę narodowości litewskiej, tylko obywatela byłego Wielkiego Księstwa Litewskiego – podkreśla Hajba, po czym wyraża przekonanie, że w inwokacji do „Pana Tadeusza” Mickiewicz ma myśli „Litwę, która obejmuje zachodnią część Białorusi, Wileńszczyznę XIX wieku”.