Po jego śmierci de Coubertin udał się do Watykanu, by uzyskać oficjalne poparcie Kościoła dla ruchu olimpijskiego. Spotkał się tam z ogromną sympatią zarówno ze strony Piusa X, jak i ówczesnego sekretarza stanu. Papież był wielkim propagatorem sportu. Jeszcze jako patriarcha Wenecji popierał na przykład regaty gondolierów. Natomiast kard. Rafael Merry del Val jako urodzony w Londynie syn hiszpańskiego ambasadora miał pozytywne doświadczenia ze środowiska angielskiego, gdzie uprawianie sportu harmonijnie łączono z edukacją i chrześcijańską wiarą.

Poparcie Stolicy Apostolskiej dla idei olimpijskiej było tak silne, że również w Watykanie zaczęto organizować wzorowane na olimpiadach zawody dla katolickich stowarzyszeń sportowych: biegi na dziedzińcu Belwederu i lekką atletykę w Ogrodach Watykańskich. Sam de Coubertin chciał włączyć katolickie stowarzyszenia do olimpiad jako osobną reprezentację. Nie zgodził się na to włoski król – mówi prof. Vanysacker.

Podkreśla on, że po Piusie X wszyscy kolejni papieże popierali sport i olimpiady, a w szczególności Pius XI , który sam był doświadczonym alpinistą. Zdaniem belgijskiego historyka przełomowe znaczenie dla katolickiego pojmowania sportu miał św. Jan Paweł II i to nie tyle dlatego, że sam aktywnie uprawiał sport, ale dzięki wypracowanej przez niego antropologii, holistycznej wizji człowieka, który jest zarówno duszą, jak i ciałem. Tematyce sportu Papież Polak poświęcił ponad 200 dokumentów.