Wytrzymajmy jeszcze trochę w reżimie sanitarnym, nie dajmy się zarazić i uważajmy na bliskich i przyjaciół. Teraz zacho­rować to jest naprawdę bez sensu, a pokus wiele i trudno nam zachować dyscyplinę. Są kraje, niestety poza UE, które wy­szczepiły już ogromną część obywateli i tam epidemia zaczyna gasnąć. Zgaśnie i u nas, tylko z dwumiesięcznym opóźnieniem, które zafundowała nam bezradność urzędników unijnych.
I to jest drugi wniosek, jaki wynika z tej epidemii: obecna UE nie nadaje się do rozwiązywania poważnych kryzysów. Co gorsza, projekty federalizacji tylko sprawę pogorszą. Po­litycy rządzący Unią nie pochodzą z demokratycznych wy­borów, więc nie są rozliczani według woli wyborców. Tacy politycy nie otaczają się więc urzędnikami, którzy najefek­tywniej pracują dla mieszkańców UE, lecz takimi, którzy realizują interesy najsilniejszych. Jak widać, jedno z drugim niekoniecznie musi mieć wiele wspólnego. Poziom szaleństwa, jaki ogarnął znaczną część polityków unijnych, żeby zajmo­wać się akurat teraz szerzeniem ideologii LGBT i szukać problemów z praworządnością w Polsce, na Węgrzech i w Sło­wenii, świadczy o jakimś dramatycznym oderwaniu od rze­czywistości. Tymczasem są kraje, nawet w Europie Środkowej, gdzie korupcja sięga zenitu, sędziowie wiją się między poli­tykami a mafiami i nikogo to w UE nie obchodzi, bo dają się wszystkim naokoło okradać. Można udawać, że tego nie ma, tylko nikt na tym dobrze nie wyjdzie.
Trzecia niezwykle istotna uwaga to to, że polska gospodarka okazała się niezwykle odporna na kryzys. Stan finansów pań­stwa pod koniec pandemii jest lepszy niż pod koniec rządów PO-PSL. Stąd niedaleko do wniosku, że rządy tych dwóch partii dla gospodarki były bardziej niebezpieczne niż zaraza. Rządy Zjednoczonej Prawicy w ostatnim roku wpompowały setki miliardów złotych w ratowanie przedsiębiorstw i miejsc pracy. Mimo to dług cały czas jest pod kontrolą, a bezrobocie najniższe w UE. Za czasów koalicji PO-PSL tyle samo pie­niędzy, ile obecnie wydajemy na obronę przed kryzysem, wyciekało z systemu finansów publicznych. Jest jednak róż­nica: jedne fundusze posłużyły gospodarce, drugie złodziejom. Z tego punktu widzenia, bez względu na wizerunkowe wpadki i ciągłe podgryzanie się różnych frakcji w obozie władzy, dla kraju bardzo korzystne jest utrzymanie obecnej ekipy.
I ostatnia rzecz, najważniejsza – kraje o słabej strukturze społecznej i państwowej w czasie obecnego kryzysu cofną się o dekadę, a te, które mają choć odrobinę lepiej zorgani­zowane społeczeństwa i pilnują swoich spraw, mają szansę ostatecznie zyskać. Kluczem jest patriotyzm, ale taki, który nie utrudnia współpracy z sąsiadami i własnym regionem. W naszym interesie jest budowa postaw obywatelskich opar­tych na tradycjach I Rzeczypospolitej, bo to najlepsza odpo­wiedź na nadchodzące czasy.