Przewodniczącym składu orzekającego była prezes TK Julia Przyłębska, natomiast sprawozdawcą – sędzia Justyn Piskorski. Przypomnijmy, że we wniosku do Trybunału zaskarżony został przepis dopuszczający aborcję w sytuacji, gdy badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej życiu poczętego dziecka, a także przepis doprecyzowujący tę regulację. Mowa w nim o tym, że w takich przypadkach przerwanie ciąży jest dopuszczalne do chwili osiągnięcia przez dziecko zdolności do samodzielnego życia poza organizmem kobiety ciężarnej.

W Polsce od 1993 r. obowiązuje „Ustawa o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży”, nazywana „kompromisem aborcyjnym”. Na mocy tego prawa, aborcji można dokonać w Polsce w trzech przypadkach: gdy ciąża stanowi zagrożenie dla życia lub zdrowia matki, gdy istnieje duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu lub gdy ciąża jest wynikiem gwałtu. Ponadto, w dwóch pierwszych przypadkach aborcja dopuszczalna jest aż do osiągnięcia przez dziecko zdolności do samodzielnego przeżycia poza organizmem matki. W przypadku czynu zabronionego kobieta może dokonać aborcji do 12. tygodnia ciąży. W ostatnim czasie środowiska pro-life w Polsce postulowały uchylenie przesłanki eugenicznej, argumentując swoje apele ogromną liczbą aborcji na dzieciach z Zespołem Downa.

Przed rozpoczęciem rozprawy przed budynkiem Trybunału zgromadziło się kilkanaście osób: zarówno przedstawiciele Fundacji Życie i Rodzina, jak i przedstawicielki Ogólnopolskiego Strajku Kobiet, w warunkach pandemii prowadzące strajk samochodowy.

Jak wynika z danych Ministerstwa Zdrowia, w ubiegłym roku w Polsce przeprowadzono 1 tys. 110 „zabiegów” aborcji, z czego powodem ogromnej większości, bo aż 1074 było właśnie nieodwracalne upośledzenie nienarodzonego dziecka lub jego nieuleczalna choroba.