Istniejąca od 2018 roku i dynamicznie rozwijająca się jednostka zajmuje się przygotowaniem żołnierzy, zarówno Terytorialnej Służby Wojskowej, jak i żołnierzy zawodowych, do funkcji dowódczych oraz instruktorsko-specjalistycznych w strukturach Brygad Obrony Terytorialnej.

CSWOT przejmuje tradycje 63. Toruńskiego Pułku Piechoty (1920-1939). „Wspólna Moc Tylko Zdoła Nas Ocalić” – hasło z chorągwi pułku. Tworzyli go ochotnicy z Pomorza, którzy na początku 1919 roku przechodzili granicę niemiecką, by wstępować w szeregi oddziałów polskich na terenie wolnej już od Niemców Wielkopolski.

Eugeniusz Konopacki ps. Trzaska, Gustaw (ur. 11 stycznia 1906 w majątku Werba, powiat włodzimierski, województwo wołyńskie, zm. 22 października 1954 w Warszawie) – artylerzysta, żołnierz Armii Krajowej, harcmistrz. Podczas okupacji, od 1943 komendant Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola”.

Po ukończeniu szkoły średniej w Kowlu rozpoczął studia na Wydziale Rolnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, a następnie na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, jednak ze względu na trudne warunki materialne studiów nie skończył i podjął pracę w Stowarzyszeniu Kupców Polskich.

W latach 1930–31 odbył przeszkolenie w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim (w 6. baterii). Szkołę ukończył jako tytularny kapral podchorąży rezerwy artylerii, z przydziałem do 27 pułku artylerii lekkiej. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 301. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 był oficerem ogniowym 1. baterii 28 pułku artylerii lekkiej, a od 5 września dowódcą tejże baterii. Walczył pod Wieluniem, nad Widawką, pod Cyrusową Wolą i w obronie Modlina. Za obronę Fortu nr 2 otrzymał Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari.

Po kapitulacji twierdzy przebywał w niewoli niemieckiej w Działdowie, skąd jako uczestnik obrony Modlina został zwolniony. W połowie października powrócił do Warszawy, nawiązał kontakt z Władysławem Ludwigiem i poparł jego pomysł utworzenia organizacji wojskowej.

Należał do zbrojnego podziemia niemalże od początku wojny (koniec października 1939). Uczestnik powstania warszawskiego – dowódca harcerskiego batalionu „Wigry”. Od 18 sierpnia 1944 – kapitan. Ranny podczas walk. Po powstaniu w niewoli jenieckiej. Do maja 1945 roku przetrzymywany był w kilku niemieckich oflagach. Później znalazł się w Wojsku Polskim we Włoszech i Wielkiej Brytanii. Do Polski powrócił w 1948 roku. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim.

Odznaczony Orderem Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych.