Konsul generalny RP w Toronto Grzegorz Morawski spotkał się z synową pułkownika Amelią Prażmowską, wdową po synu pułkownika Zbigniewie, i dalszą rodziną. Przekazane odznaczenia trafią do Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku.

„Belina”, twórca przedwojennej polskiej kawalerii, przyjaźnił się z Józefem Piłsudskim.

W czasie studiów wstąpił do Związku Walki Czynnej, a potem – do Związku Strzeleckiego i ukończył konspiracyjną Wyższą Szkołę Oficerską Związku Strzeleckiego. Odznakę oficerską otrzymał od Piłsudskiego. W sierpniu 1914 r. po mobilizacji ogłoszonej w Krakowie przez Piłsudskiego, Belina-Prażmowski ze swoim ułańskim patrolem, „siódemką”, przekroczył granicę austriacko–rosyjską. Na terenie zaboru rosyjskiego miał prowadzić rozpoznanie i akcję propagandową. W jej wyniku z Jędrzejowa uciekli carscy urzędnicy. Patrol Beliny-Prażmowskiego powrócił do Krakowa i 4 sierpnia zameldował się na Oleandrach. Dwa dni później patrol znow przekroczył granicę, poprzedzając Pierwszą Kompanię Kadrową. Belina-Prażmowski miał wtedy zgodę Piłsudskiego na prowadzenie werbunku ułanów i jego dziesięcioosobowy patrol powiększył się do 140 osób. Wśród zwerbowanych był Bolesław Wieniawa-Długoszowski, późniejszy adiutant Piłsudskiego.

W 1918 r. Belina-Prażmowski brał udział w rozbrajaniu austriackich oddziałów na Lubelszczyźnie. W 1920 walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, wyzwalając m.in. Wilno.

Potem, ze względu na stan zdrowia, poprosił o przeniesienie do rezerwy. Mieszkał w Godziszowie i Janowie Lubelskim.

W 1931 r. Belina-Prażmowski został prezydentem Krakowa, a w 1933 – wojewodą lubelskim.

Zmarł na atak serca w 1938 r. w Wenecji, dokąd wyjechał na kurację. Pochowany został w Krakowie.

Wśród odznaczeń Beliny-Prażmowskiego przekazywanych przez jego rodzinę do Polski są m.in. Krzyż Virtuti Militari, Krzyż Niepodległości z mieczami, Order Odrodzenia Polski i ponad 20 innych orderów i odznaczeń – polskich, łotewskich, estońskich i węgierskich.