„Z wielkim smutkiem żegnamy dzisiaj Danutę Szaflarską, wybitną aktorkę teatru i filmu polskiego, świadka i uczestniczkę losów naszego kraju w wieku XX, dzielnego i dobrego człowieka.

Na jej drodze artystycznej od samego początku sztuka spotykała się z historią. Danuta Szaflarska wkraczała na scenę, debiutując w lekkiej francuskiej komedii Szczęśliwe dni, w połowie września 1939 roku, kiedy dla jej pokolenia – wyrosłego w niepodległej II Rzeczypospolitej – i całego naszego narodu rozpoczynały się dni bodaj najcięższej w dziejach próby. Swój talent i kunszt szlifowała, występując w konspiracyjnych przedstawieniach Teatru Frontowego dla żołnierzy Armii Krajowej i działaczy Polskiego Państwa Podziemnego. Współtworzyła wydarzenia kulturalne w powstańczej Warszawie, a zaraz po wojnie stała się ważnym symbolem odradzającego się życia artystycznego, jako odtwórczyni głównej postaci w Zakazanych piosenkach.

W ciągu siedmiu następnych dekad Danuta Szaflarska należała do ścisłego grona gwiazd scen teatralnych Krakowa, Łodzi i Warszawy. Ceniona także za liczne role filmowe, zdobyła zarówno uznanie świata krytyki, jak też sympatię szerokiej publiczności. Niemal aż do końca aktywna zawodowo, bogate doświadczenie łączyła z otwartością na nowe prądy w sztuce i stałą gotowością do podejmowania nowych wyzwań. Uwagę widzów przyciągały nie tylko jej kreacje sceniczne i ekranowe, ale także spotkania i rozmowy, podczas których nie uciekając od wspomnień, dawała przykład mądrości i pogody ducha, ocalonych wbrew niezwykle trudnym osobistym losom. Była dla kilku generacji Polaków dowodem, że ta „myśląca trzcina”, którą jest człowiek, może oprzeć się wichrom nawet najtragiczniejszej historii.

Danuta Szaflarska pozostanie na zawsze w pamięci potomnych jako znakomita artystka i osoba wielkiego formatu. Rodzinie, bliskim i przyjaciołom Zmarłej składam wyrazy głębokiego współczucia”.