W Kościele katolickim rozpoczyna się adwent - czas oczekiwania na święta Bożego Narodzenia. W świątyniach odprawiana będzie poranna msza św., tzw. roraty, na które dzieci idą z lampionami; pojawią się wieńce i cztery świece odpowiadające czterem tygodniom adwentu.
Zmieni się też kolor szat księży odprawiających msze św. - aż do świąt będą one fioletowe.
Adwent zawsze rozpoczyna się w niedzielę, która jest najbliżej uroczystości św. Andrzeja Apostoła, i trwa 23-28 dni, obejmując cztery niedziele. W tym roku pierwsza niedziela adwentu przypada 30 listopada, adwent trwać więc będzie 24 dni, bo kończy się wigilią Bożego Narodzenia.
W każdą kolejną niedzielę w kościele zapalana będzie świeca - ma ona jasny kolor, często zdobi ją biała wstążka i zielona gałązka; w kościołach umieszczana jest przy ołtarzu.
Pierwsza świeca symbolizuje przebaczenie grzechu nieposłuszeństwa Adamowi i Ewie przez Boga; druga - wiarę patriarchów narodu izraelskiego w dar Ziemi Obiecanej. Trzecia to symbol radości króla Dawida świętującego przymierze z Bogiem. W czwartą niedzielę adwentu palą się już wszystkie cztery świece. Ostatnia symbolizuje nauczanie proroków, którzy zapowiadają przyjście Mesjasza i jego królestwa.
Świece i lampiony przynoszą też wierni na poranne roraty. Świeca roratnia, tzw. roratka, jest zazwyczaj biała i ma niebieskie elementy symbolizujące matkę Jezusa, Maryję - może to być jej wizerunek, niebieskie kwiaty czy lilijki. Świece i lampiony w liturgii adwentowej wyrażają czuwanie, oczekiwanie; światło jest wyrazem radości z bliskiego przyjścia Jezusa.
Z adwentem związany jest też zwyczaj wieszania w domach wieńca adwentowego, który ma przypominać wiernym o zbliżających się świętach. Gałązki z igliwiem w wieńcu symbolizują świąteczną choinkę, a cztery świeczki - cztery tygodnie adwentu. Świece zapala się podczas wspólnych modlitw i posiłków.
W niektórych domach dzieci przygotowują na ten czas kalendarz adwentowy - w ponumerowanych miejscach kalendarza ukryte są drobne rzeczy, np. słodycze; dzieci przybliżają się do świąt, co dzień odkrywając jedną niespodziankę.
W przeciwieństwie do Wielkiego Postu adwent nie ma charakteru wyłącznie pokutnego. Niegdyś w Kodeksie Prawa Kanonicznego był zapis, że w czasach zakazanych katolikom zabaw hucznych nie wolno urządzać, a za ten czas uznawano Wielki Post i adwent. Teraz Kościół katolicki uznaje adwent za czas radosnego oczekiwania na przyjście Jezusa Chrystusa i zakazu takiego nie ma. Jednak na wielu portalach katolickich przypomina się młodym ludziom, by nie ignorowali ascetycznego wymiaru adwentu, bo przygotowanie do Bożego Narodzenia ma charakter duchowy i chodzi w nim o nawrócenie i odnowę moralną. W tym też celu Kościół prowadzi rekolekcje adwentowe, kończące się zazwyczaj spowiedzią.
Słowo "adwent" pochodzi z języka łacińskiego "adventus", które oznacza przyjście. Dla starożytnych Rzymian oznaczało oficjalny przyjazd Cezara. W okresie wczesnego chrześcijaństwa określenia tego używano na oznaczenie podwójnego przyjścia Chrystusa: jako wcielenia człowieka i jako sędziego w chwale - na końcu świata.
Pierwsza wzmianka historyczna o adwencie znajduje się w dekrecie Synodu w Saragossie (Hiszpania) w 380 roku. Natomiast najstarsze ślady obchodów odnajdujemy w Hiszpanii i Galii w IV wieku. Miał on tam charakter pokutny, związany z postem, abstynencją małżeńską oraz skupieniem. Dopiero od V wieku ten okres traktowano jako przygotowanie wiernych do świąt Bożego Narodzenia.
