– Pani Irena Sendlerowa była pokazana w Muzeum II Wojny Światowej wcześniej, ale może jeden na 200 zwiedzających ją mógł ujrzeć, bo była schowana w niedostępnym miejscu, ale z kolei nie da się nie zauważyć Jedwabnego. Postanowiliśmy wyeksponować Irenę Sendlerową i wszystkich sprawiedliwych wśród narodów świata. Jeśli komuś kierunek zmian nie odpowiada i nie chce dać szansy na poznanie zbrodni systemu komunistycznego i polskich sprawiedliwych to bierze na siebie dużą odpowiedzialność – dodał dyrektor Muzeum II Wojny Światowej. 

"Ten film miał odchylenia lewicowo-liberalne"

– To temat szalenie pojemny. Gościłem w Muzeum II Wojny Światowej i przeraziłem się stanem pierwotnym, który jest szczęśliwie zmieniany, ale to była wystawa uniwersalistyczna, że jest zło i dobro, które ze sobą walczy. Nie wiadomo w tym kontekście, czy Polska jest dobra, czy zła. Tam unosi się relatywizm. To jednak muzeum zbudowane za polskie fundusze i polskie doświadczenie powinno być tam pokazane, jako ofiary II wojny światowej, ale i doświadczenie heroiczne. Zabrakło takiej osoby jak Rotmistrz Pilecki. To niestety rzutuje na naszą percepcję historii. Było to tez widoczne w muzeum w Auschwitz. Abstrahuję od słów pani ambasador Izraela. Tam nie ma polskiego doświadczenie, ci którzy tam przyjeżdżają nie widza dziedzictwa Rotmistrza Pileckiego. Z tego co słyszeliśmy dzieleni byli uczestnicy tego wydarzenia, na ofiary lepsze i gorsze, a do gorszych zaliczano polskich więźniów, jakaś afera z flagą, że nie można polskiej flagi wnieść na drzewcu. Myślę, że wokół tego muzeum wyrosło wiele patologii, podobnie jak w Muzeum II Wojny Światowej – ocenia Tadeusz Płużyński.

Zmianie uległ również film, który żegnał gości w Muzeum II Wojny Światowej. – To nie był pierwszy film, który był w Muzeum II Wojny Światowej. Film, który zdradzał intencje ekipy. był tam film z Donaldem Trumpem i piosenką Czesława Niemena, „Dziwny jest ten świat”. To pokazuje intencje i poglądy autorów. Później powstał drugi film, też mocno zaangażowany politycznie, tam jako jeden z symboli walki opozycji był Paweł Adamowicz wiwatujący na tym filmie, a nie było na nim. ś.p. Anny Walentynowicz. Zmarginalizowano również Ronalda Reagana. To był film z odchyleniem liberalno-lewicowym. Dlatego zamieniliśmy go na film „Niezwyciężeni” – tłumaczy dr Nawrocki.

– Mamy globalny problem z tym, że nasza historia nie jest znana. Jest kojarzona opacznie. Wciąż jednak powstania w Stolicy są ułożone w innej hierarchii i gdyby nie prezydent Trump to wciąż byłoby postawione na głowie. To jest właśnie wynik wieloletnich działań, nawet można sięgnąć dalej do czasów PRL-u, kiedy historia była mordowana. To nie zostało odbudowane po 1989 r., rację mają ci, którzy nazywają ten okres, kiedy królowała pedagogika wstydu i lansowane były dzieła jak „Pokłosie” i „Ida”. Kiedy TVP kupowała serial „nazi matki, nazi ojcowie”. Dopiero to spadło na nas w tym roku, przeraziliśmy się reakcja Izraela, Stanów Zjednoczonych, ale to prędzej, czy później musiało nas dotknąć. Wciąż nie odzyskaliśmy naszej historii po czasach komunizmu. Sami sobie tego nie przedstawiliśmy, a co dopiero edukować o tym świat – zakończył Tadeusz Płużański.