Henryk Sienkiewicz urodził się 5 maja 1846 roku w Woli Orzejskiej. Pochodził z rodziny drobnoszlacheckiej, pieczętującej się herbem Orzyk. Sienkiewiczowie byli potomkami Tatarów Litewskich, osadzonych na ziemiach Wielkiego Księstwa Litewskiego przed kilkuset laty. Przodkowie pisarza przeszli z islamu na katolicyzm w drugiej połowie XVIII wieku.

Sienkiewicz spędził znaczną część życia w Warszawie, gdzie skończył gimnazjum i Uniwersytet Warszawski. Tutaj także rozpoczął aktywność literacką, publikując pierwsze opowiadania i fragmenty powieści w warszawskich gazetach.

W późniejszych latach pisarz odbywał też podróże zagraniczne – do USA, krajów Europy Zachodniej i Włoch. W 1900 roku otrzymał w darze od społeczeństwa polskiego majątek ziemski w Oblęgorku. Ostatnie lata życia spędził w Szwajcarii, gdzie zmarł w 1916 roku.

Poznał bardzo dobrze język i obyczaje staropolskie, a wiedzę swoją wykorzystywał pisząc powieści historyczne. Największą popularność przyniosły Sienkiewiczowi dzieła osadzone w realiach dawnej Polski – trylogia „Ogniem i Mieczem”, „Potop”, „Pan Wołodyjowski”. Za powieść osadzoną w czasach pierwszych chrześcijan „Quo Vadis” otrzymał literacką Nagrodę Nobla.

Rok sienkiewiczowski

Dnia 22 grudnia 2015 Sejm Rzeczypospolitej Polski przyjął uchwałę o ustanowieniu roku 2016 rokiem sienkiewiczowskim. W uchwale sejmowej uzasadniono uhonorowanie pisarza ze względu na jego działalność pisarską, społeczną i filantropijną.

Sejm w uzasadnieniu przyjętej uchwały docenił również fakt, że Henryk Sienkiewicz był pierwszym Polakiem uhonorowanym literacką Nagrodą Nobla. Dnia 05 kwietnia 2016 minister kultury i dziedzictwa narodowego, prof. Piotr Gliński, w muzeum pisarza w Oblęgorku, zainaugurował oficjalnie rozpoczęcie roku sienkiewiczowskiego.