Zastąpienie takiej ilości gazu surowcem z innego źródła było szczególnie wymagającym zadaniem, zwłaszcza, że Rosja zaczęła odcinać dostawy także do innych krajów, także tych które, jak Niemcy, Włochy i Francja, uległy jej szantażowi i płaciły za gaz w rublach. Brak gazu w Europie spowodował, że jego ceny wystrzeliły i pod koniec lata 2022 roku osiągnęły nigdy wcześniej nienotowany poziom 300 euro za MWh (dziś są niemal 8-krotnie niższe!).

Mimo to – wbrew czarnym wizjom niektórych mediów i polityków – Polska zdołała zabezpieczyć odpowiednią ilość gazu. Udział LNG w imporcie gazu do Polski wzrósł w 2022 roku do 43 proc., do ok. 6 mld m sześc. (w 2016 r. – pierwszym pełnym roku działania terminalu było to zaledwie niecałe 9 proc.). Większość dostaw, 3,4 mld m sześc. pochodziła z USA – w ubiegłym roku Stany Zjednoczone stały się największym dostawcą gazu do Polski.

We wrześniu 2022 r. uruchomiono Baltic Pipe, system gazociągów o przepustowości 10 mld m sześc. rocznie, który połączył Polskę (przez Danię) z Norwegią – drugim po Rosji dostawcą gazu do Europy.

Jednak, aby gazociąg mógł rzeczywiście wzmocnić bezpieczeństwo energetyczne kraju, potrzebne były jeszcze kontrakty z dostawcami gazu, których zdobycie było szczególnie trudne w ubiegłym roku, gdy cała Europa szukała alternatywy dla rosyjskiego gazu. Za negocjacje umów odpowiadało PGNiG, który dziś jest częścią Grupy Orlen (połączenie obu spółek nastąpiło 2 listopada 2022 roku).

Na sukces rozmów z kontrahentami wpłynęła właśnie perspektywa wejścia PGNiG w skład dużego, silnego multienergetycznego koncernu o stabilnej pozycji finansowej i szerokim zakresie działalności (firmy działające w Norwegii są zainteresowane nie tylko dostawami gazu i ropy, ale także współpracą w innych obszarach szeroko pojętej energetyki, między innymi przy rozwoju Odnawialnych Źródeł Energii). W efekcie udało się zapewnić kontrakty, które, łącznie z własnym wydobyciem w Norwegii, prowadzonym przez Grupę Orlen, zapewnią w 2023 roku ok. 6,5 mld m sześc. gazu.